Acquisitie naar aanleiding van deze vacature wordt niet op prijs gesteld

En toch word je overstelpt met reacties van cv-schuivers. En klaagt de hiring manager bij je dat ie veel tijd kwijt is aan al die commerciële bureaus die ‘m platbellen. Waarom is dat toch? Er staat toch duidelijk in de vacaturetekst dat acquisitie naar aanleiding van de vacature niet op prijs wordt gesteld?

Laatst gaf ik een training aan een groep enthousiaste corporate recruiters. De ‘waarom-bellen-bureaus-toch-ondanks-dat-die-zin-in-de-tekst-staat-vraag’ werd mij gesteld. Tot verbazing van de corporate recruiters antwoordde ik: “Dat is logisch, ik begrijp waarom cv-schuivers je met reacties overstelpen en dat de hiring manager platgebeld wordt door bureaus.” Meteen daarna vroeg ik de recruiters om niet aan een paars konijn te denken. En echt, ze deden keihard hun best om vooral niet aan een paars konijn te denken. Toch huppelde er een paars konijn door hun brein. Op en neer. Keer op keer. Steeds weer.

Tegenovergestelde wordt bereikt
Mijn voorbeeld van het paarse konijn is natuurlijk gejat van het roemruchte voorbeeld ‘denk niet aan een roze olifant’. Roemrucht omdat iedereen weet dat je bij die zin direct aan een roze olifant denkt. Want door een ontkenning te gebruiken bereik je het tegenovergestelde.

Kort-door-de-bocht-versie
Hoe werkt dat nou (niet)? Het brein gumt het woord niet uit en alles ná het woord niet blijft hangen. Dus schrijf jij ‘acquisitie naar aanleiding van deze vacature wordt niet op prijs gesteld’ dan ziet zo’n bureaurecruiter en cv-schuiver het als uitnodiging. Als het brein klaar is met gummen staat er namelijk: ‘acquisitie naar aanleiding van deze vacature wordt op prijs gesteld’. Je kan het de bureaurecruiter en cv-schuivers dus niet kwalijk nemen.

De versie van de gum is de kort-door-de-bocht-versie. Net als dat veel mensen denken dat ons onbewuste brein ontkenning niet kan verwerken. Toch zit het net wat anders. Want ons onbewuste brein is lui maar het is niet dom. Dus na de kort-door-de-bocht-versie nu een lang verhaal simplistisch uitgelegd. Het mensenbrein kan namelijk wel degelijk ontkenningen verwerken. Sterker nog; daar is het best goed in.

Een lang verhaal simplistisch uitgelegd
Het spel begint bij de alertheidfase. Zodra wij lezen dat iets niet mag, gaan er alarmbellen af in ons reptielenbrein. Het reptielenbrein helpt ons overleven en laat alarmbellen rinkelen bij naderend gevaar. Dat gebeurt ook bij het lezen van het woord niet. En dat is handig als de boodschap is: niet oversteken bij naderende trein. Of eet deze kaas niet, er kan een bacterie inzitten. En wat denk je van: klim niet over het hek van dit leeuwenverblijf, de leeuwen zijn hongerig.

Het woord niet wordt dus wél geregistreerd in ons (reptielen)brein, sterker nog: het zet je brein op scherp. En dan gaat de sneeuwbal rollen. Want hoe harder we proberen om ergens niet aan te denken, hoe meer we er wel aan denken. Dat doen we ook als er geen gevaar op de loer ligt, bijvoorbeeld bij acquisitie wordt niet op prijs gesteld. En bij andere zinnen zoals:

Werkervaring is niet vereist.
We zijn niet bereikbaar tussen 13.00 en 16.00 uur.
Sollicitaties via de e-mail worden niet in behandeling genomen.

In bovenste gevallen loop je dus het risico dat niet wordt weggegumd en dat de boodschap als volgt wordt geïnterpreteerd:

Werkervaring is vereist.
We zijn bereikbaar tussen 13.00 en 16.00 uur.
Sollicitaties via de e-mail worden in behandeling genomen.

In de praktijk
Als ik ergens lees: ‘je mag niet aan een hond met een meloen op zijn kop denken’ ga ik ‘aan’ bij het woord niet. Op dat moment denkt m’n brein ‘ho, opletten, ik mag iets niet dus wellicht is er naderend gevaar’. Vervolgens gaat mijn aandacht dus vooral uit naar de woorden na het woord niet. Je weet wel, die mopshond met een meloen op zijn kop. En die woorden blijven hangen in mijn hoofd.

Vervolgens doe ik verwoede pogingen om het beeld uit mijn brein te deleten. Want hoezo denk ik aan een hond met een meloen op zijn kop terwijl mij is gevraagd daar juist niet aan te denken? En bij elke poging die ik doe om het beeld kwijt te raken, wordt het beeld van die hond sterker. Dus ik probeer niet aan die hond te denken waardoor ik er juist meer aan denk. En daar is het sneeuwbaleffect: het begint klein en wordt steeds groter.

De oplossing
Nu snap je iets beter waarom jij wordt overstelpt met reacties van cv-schuivers en/of de hiring manager wordt platgebeld door commerciële bureaus. Ondanks dat je zo netjes onderaan jouw vacaturetekst de zin ‘acquisitie naar aanleiding van deze vacature wordt niet op prijs gesteld’ propte. En dan nu de oplossing. En die is vrij simpel. Laat die lelijke zin lekker achterwege. Het is bewezen zinloos en misschien nog wel belangrijker: je schrijft een vacaturetekst voor 1 doel en 1 persoon: het in actie zetten van de droomkandidaat. Niet voor het werven van cv-schuivers en bureaurecruiters.

Heb ik jou overtuigd? Laat het mij weten op het Kiqit-board Arbeidsmarktcommunicatie.